Historia karate
Tekst znaleziony na http://www.karate.bielsko.com.pl/ksnp2_2.htmlAutor: Igor Zeler
Okinawa jest główną wyspą łańcucha wysp Rykyu, leżącego na południowy-zachód od Kyushu. Strategiczne położenie Okinawy między Japonią i Chinami spowodowało, że jej mieszkańcy utrzymywali od starożytności kontakt z oboma krajami. Prawdopodobnie już wtedy przeniknęły na Okinawę pierwsze elementy sztuk walki.
W XV wieku król Hashi z dynastii Sho zdołał zjednoczyć Wyspy Ryukyu w jedno królestwo. Następnie jego następca - król Sho Shin aby wzmocnić swoją władzę skonfiskował całą broń i zakazał jej posiadania (1477r.) oraz wydał edykt zakazujący uprawiania sztuk walki. W XVI w. Królestwo Ryukyu stało się ważnym centrum handlowym Dalekiego Wschodu, prowadząc głównie handel z Chinami, a także z Japonią. Rozwój handlu spowodował równocześnie zwiększenie przestępczości. Mieszkańcy często padali ofiarą piratów grabiących statki handlowe i przybrzeżne osady. Spowodowało to rozwój okinawskiej sztuki walki nazywanej Te.
Wraz z przyęciem chińskiej kultury, Okinawańczycy przejęli od Chińczyków techniki Chuan Fa (kung-fu) - chińskiego boksu. Ludność Okinawy wykazała duże zainteresowanie tą sztuką walki i połączyła ją z naturalną formą walki wręcz (Te), co dało w efekcie Tote. Ponownie zakaz posiadania broni (tzw. katana gari) został ogłoszony przez ród Satsuma z Kagoshimy, po opanowaniu przezeń Okinawy w 1609 roku. Należy pamiętać, że na Okinawie nie występują złoża żelaza, dlatego też wyroby z żelaza były bardzo drogie i mało kto mógł sobie na nie pozwolić, więc broń stała się rzadkością na Okinawie. Zaowocowało to rozwojem form walki bez broni - Tote i Gotente (okinawska forma zapasów), a także przy użyciu prostych narzędzi rolniczych (nunchanku, kama, sai, tonfa i inne) - Kobu-jutsu.
Dawni pionierzy sztuk walki z Okinawy uczyli się u chińskich mistrzów takich jak: Kung Hsian Kung ( KuShanKu ), Woo Lu Chin, Wang Ji Jion, Chintou, Wai Shin Xiang i Goken Ki. Ci mistrzowie stali się wzorcami w historii karate okinawskiego poprzez zapoczątkowanie przekazu sztuk walki na Okinawie. Wszyscy oni opierali się na technikach systemu Białego Żurawia z klasztoru Shaolin z prowincji Fukien, zaliczanego do grupy Południwej Pięści.
W tamtych czasach Tote było praktykowane jako zupełnie luźna forma samoobrony i nie było włączone do systemu rękopisów przekazywanych sukcesorom, a które dotyczyły teorii, praktyki, specyficznych technik a także historii - systemu makimono. Tote nie miało wtedy jeszcze wypracowanych formalnych zasad nauczania, a metody treningowe różnych szkół rózniły się w sposób istotny między sobą.
Tote stało się wówczas jedynym dostępnym środkiem samoobrony, toteż Okinawańczycy rozbudowali go do postaci śmiercionośnej sztuki jaką znamy obecnie. Wszystkie te fakty spowodowały, że Okinawa-Te stało się bardzo popularne wśród mieszkańców Okinawy. Ponieważ jednak ród Satsuma nałożył również na nie surowe ograniczenia, musiano uprawiać je w wielkiej tajemnicy. Nawet własna rodzina karateki nie mogła wiedzieć, że uprawia on tą sztukę. Jego niszcząca siła musiała być jednak do pewnego stopnia znana, skoro określane było takimi terminami jak Reimyo Tote (ozn. cudowne karate) oraz Shimpi Tote (ozn. tajemnicze karate).
Duże znaczenie dla rozpowszechnienia tej sztuki walki miała działalność Shungo Sakugawa - twórca kata Passai (Bassai Dai), który Tote trenował pod okiem mistrza Takahara Peichin, a natępnie poznał Chuan Fa od chińskiego eksperta Ku Shan Ku. Ku Shan Ku przebywał jako attache Cesarza Chin na Okinawie i zasłynął z publicznej demonstracji formy nazwanej od jego imienia Kushanku (Kanku Dai) - 1761r. Od tego momentu Te rónież jest nazywana To De lub To Te - chińskie ręce (w odniesieniu do dynastii Tang). Uczeń Sakugawy - Sokon "Bushi" Matsumura wykształcił na Okinawie wielu ekspertów To De, którzy stworzyli dwa prężne "ośrodki" To De w Tomari i w Shuri, które określa się mianem Tomari-Te (ręce z Tomari) i Shuri-Te (ręce z Shuri), a także systemy rodzinne (np Kojo-Ryu, itp). Trzecią szkołę stworzyli eksperci z Naha - Naha-Te, którzy pobierali naukę Chuan-Fa w Fouzhou (Chiny). Do tego momentu trening walki polegał na głównie na ćwiczeniu form (kata) oraz ich prostego zastosowania w samoobronie, które ćwiczono nocami, w głębokiej tajemnicy - nawet rodzina ćwiczącego nie mogłasię o tym dowiedzieć. Wiedza była bezpośrednio przekazywana z mistrza na ucznia, z ojca na syna za pomocą kata. Mistrzowie opracowywali nowe kata, szlifowane z pokolenia na pokolenie, aż do wypracowania unikalnego skutecznego sposobu walki podporządkowanego zasadzie ikken hissatsu - zabić jednym ciosem. Dodatkowo wykonywano ćwiczenia z przyrządami (np. chishi, itp) oraz wzmacniano powierzchnie uderzeniowe przy pomocy makiwary.
Najwybitniejszym uczniem Matsumury był Yasutsune "Anko" Itosu zwany "Geniuszem Karate", który zmienił istniejący podział szkół karate na Shorin (Tomari-Te + Shuri-Te) i Shorei (Naha-Te). Oprócz tego Itosu wprowadził do To De nauczanie pojedyńczych technik. Jednakże na reformach Itosu ciąży cień wielkiej reformy Meiji (1868r.). Itosu spowodował zubożenie Tote, z którego usunął elementy niebezpieczne - przede wszystkim mowa o kyusho-jiutsu - technikach nacisków i uderzeń w strefy wstrząsorodne, zmniejszając ich liczbę do minimum, a także - kosztem popularyzacji karate zaniechane zostało przekazywanie wiedzy w relacji mistrz - uczeń, co z kolei spowodowało zapomnienie wielu starych metod treningowych. Skutkiem tego było odejście od śmiertelnie niebezpiecznej sztuki samoobrony w stronę skodyfikowanej, usystematyzowanej sztuki walki.
Gichin Funakoshi urodził się w 1869 roku w Shuri na Okinawiei jako 11-letni chłopiec rozpoczął naukę u dwóch największych ekspertów na Okinawie - Yasutsune "Anko" Azato i Yasutsune "Anko" Itosu. Dzięki nim Funakoshi poznaje wiekszość szkół karate istniejących wtedy na Okinawie. Pozwoliło mu to w przyszłości uporządkować techniki i kata karate. W 1901 roku, w czasie wizytacji pełnomocnika rządu do spraw szkół, Funakoshi dał pokaz karate, który wywarł na pełnomocniku ogromne wrażenie, co spowodowało, że wysłał on do Ministerstwa Edukacji raport podkreślający zalety zdrowotne i wychowawcze karate. Dzięki temu Anko Intosu przy współpracy swoich uczniów - Yabu Kentsu i Chomo Hanashiro rozpoczął proces wprowadzania karate do szkół na Okinawie. W rezultacie karate znalazło się w 1905 roku w programie nauczania okinawskich szkół - były to szkoła powszechna w Shuri, Pierwsza Szkoła Średnia Prefektury Okinawa, Szkoła Średnia Handlowa oraz oraz Kolegium Nauczycielskie, które to przyjęły karate jako oficjalny przedmiot nauczania w ramach wychowania fizycznego. Wkrótce w ślady Itosu poszli inni - Chojun Miyagi, Kenwa Mabuni oraz Gichin Funakoshi. Anko Itosu opierając się na analizie kilku kata (Naihanchi, Chinto, Useishi, Kushanku i Passai) specjalnie do nauczania w szkołach stworzył, w 1907 roku, pięć znacznie krótszych form Pinian (Heian). Kata Pinian stały się środkiem masowego nauczania, dzięki czemu duże grupy studentów mogły się szkolić jawnie na wzór japońskich sztuk walki. W tym samym roku inny uczeń Itosu - Yabu Kentsu wprowadza nową nazwę - "karate" - pisane jako "chińskie ręce", oprócz tego używało się zamiennie inne nazwy: Bushi No Te ( ręce wojownika), Tote , ale najczęsciej Te.
Funakoshi jako pierwszy miał zaszczyt przedstawić karate na terytorium Japonii, było to w 1917 roku w Kyoto i w 1922 w Tokyo. System karate Funakoshiego zyskał akceptację i czynne poparcie profesora Jigoro Kano - twórcy systemu walki judo (łagodnej drogi), twórcy ówczesnego systemu wychowania fizycznego w japońskim szkolnictwie, pierwszego Japończyka, członka Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Staje się to początkiem popularyzacji karate w Japonii. W 1922 roku Funakoshi osiedlił się w Tokio i założył pierwszą w Japonii szkołę Karate (Dai Nippon Karate - "wielkie japońskie puste ręce").
Zmiana nazwy (ok.1929r.) z "chińskie ręce" na "puste ręce" wywołała wśród okinawskich ekspertów, przywiązanych do chińskiej kultury, żywe poruszenie. Tydzień w tydzień na łamach Okinawa Times pojawiły się artykuły okinawskich znawców sztuk walki, żądających odpowiedzi na pytanie - dlaczego? We właściwym sobie elokwentnym stylu Funakoshi odpowiadał, broniąc swoich pozycji. Trwało to przez jakiś czas. Funakoshi już nie powrócił do dawnej nazwy, a po jakimś czasie, nowa nazwa została ogólnie przyjęta.
Te, To Te, Karate
Funakoshiemu udało się dokonać nadzwyczajnego zabiegu - do dzikiej bojowej sztuki dobudował wykładnię filozoficzno-moralną oraz przystosował ją do mentalności Japończyków i japońskiej kultury. Wiele zapożyczył z judo (ceremoniał, system hierarchii stopnii, regulaminy dojo) i w ogóle z japońskiej obyczajowości. Sławna sentencja mistrza "KARATE NI SENTE NASHI" (karate nie uderza pierwsze) stała się dewizą tej sztuki walki. Funakoshi pozmieniał również wszystkie nazwy technik i kata na japońskie, żeby uczniowie mogli go lepiej zrozumieć. Poza tym techniki kata zostały uproszczone przez Funakoshiego, w stosunku do oryginalnych kata z Okinawy. Funakoshi zmienił również zasady treningu. Podczas gdy uprzednio istniały tylko kata, obecnie podzielił ćwiczenia karate na trzy rodzaje: podstawy (kihon), kata i ćwiczenia walki (kumite). Chojun Miyagi oraz Gogen Yamaguchi (rozwijający Goju-Ryu poza Okinawą) wprowadzili nowy element treningu karate - bunkai, czyli interpretację ruchów kata z partnerem. Bunkai później zostało włączone również do Karate Shotokan.
Wszystkie te działania doprowadziły do tego, że karate zostało powszechnie zaakceptowane przez Japończyków, a w 1933 roku Japońskie Stowarzyszenia Sztuk Walki - Botoku Kai uznało karate za sztukę walki będącą elementem dziedzictwa Japonii i jej tradycji samurajskich - "Budo". Wraz z publikacją Karate-do Kyohan mistrza Funakoshiego w 1935 Karate-do stanęło na mocnym gruncie. Dwa lata póżniej rozmaite organizacje zrzeszające miłośników karate z Okinawy wstąpiły do Botoku Kai i na wyspie powołano filię stowarzyszenia.
W 1936 roku otwarto dojo "Shotokan". W miarę upływu czasu nazwa Shotokan powoli przylgnęła do całej szkoły Funakoshi'ego i jego bezpośrednich kontynuatorów. Gdy jednak się mówi o o stylu Shotokan to trzeba wyraźnie podkreślić, że Gichin Funakoshi nie był jego twórcą. Stary Mistrz doskonalił swoje karate przez całe życie, jednak nawet w latach jego najlepszej sprawności nieodmiennie pozostawało ono w kręgu starej techniki Azato. Ta natomiast była dziełem wielu pokoleń znanych i nieznanych mistrzów z Okinawy.
Syn Gichina Funakoshi - Yoshitaka Funakoshi, bardziej niż mistrzowie z Okinawy, zwrócił uwagę na konieczność ćwiczenia dolnych partii ciała i do niego należy odkrycie i udoskonalenie nowych technik kopnięć min. : mawashi geri, yoko geri, ushiro geri, fumikomi czy ura mawashi geri, choć niektórzy uważają, że to ostatnie zawdzięczamy najbardziej chyba sławnemu uczniowi obu Funakoshich - Taiji Kase. Generalnie do kopnięć Yoshitaka wprowadził wysokie podnoszenie kolana oraz silną pracę bioder. Ponadto zaczął stosować pozycje hanmi podczas blokowania oraz obniżyl postawy, mając w zamyśle wykorzystanie mocy całego ciala w technikach karate. Innowacje Yoshitaki zostaly w pełni zaakceptowane przez mistrza Gichina Funakoshi.
Jedną z najbardziej istotnych zmian w treningu jakie dokonały się z inwencji Y.Funakoshiego było wprowadzenie do treningu gohon kumite jako podstawowej metody przygotowania do walki, a następnie kihon ippon kumite i jiyu ippon kumite - podstaw kumite tradycyjnego, które następnie rozwinął w cały system yakusoku kumite inny uczeń G.Funakoshi - Hironori Ohtsuka - twórca Wado -Ryu. W 1935 Shigeru Egami i Genshin Hironishi wprowadzili wolną walkę sparringową ( jiyu kumite) na Uniwersytetach Chuo, Senshu i Waseda. Była to poważna innowacja. Podczas, gdy G.Funakoshi nauczał według zasady zawsze zaczynaj i kończ blokiem, Egami i Hironishi zalecali stosunkowo dużo walki swobodnej , sterowanej wyłącznie inwencją zawodników. Konsekwencją tych sparringów stało się bardzo szybkie dążenie Shotokanu w kierunku walki na poły "sportowej" , a jednocześnie lepsze dostosowanie do wymagań nowoczesnej samoobrony. Egami i Hironishi kładli także wielki nacisk na aspekty psychologiczne walki wręcz. Kwintesencja wieloletnich doświadczeń w kumite została zawarta w klasycznym Ten No Kata.
Wymienione grono ekspertów już we wczesnych latach trzydziestych wprowadziło zasadę, według której w realnej walce, z powodu niekorzystnego oddziaływania czynników psychicznych, traci się conajmniej połowę umiejętności technicznych. Zatem trzeba tak trenować i taki osiągnąć poziom, aby nawet utrata połowy z nich nie miała znaczenia dla wyniku walki. Efektem przyjęcia tego rodzaju założeń stały się treningi niesłychanie intensywne, trwające niekiedy kilkanaście godzin, prowadzące do omdlenia lub ostatecznego wyczerpania. Po latach takiej pracy treningowej indywidualny poziom wyszkolenia technicznego zbliżył się do umiejętności cyrkowych, wręcz niewiarygodnych. W ten oto sposób dokonała się unwersalizacja szkoły Shotokan.
Sztuka Karate w krótkim czasie rozprzestrzeniła się w całej Japonii, a Funakoshi podróżował po całym kraju dając wykłady o karate i prezentując jego użycie. Największe uniwersytety Kraju Kwitnącej Wiśni zapraszały go, aby pomógł założyć drużyny karate. Funakoshi nie mógł prowadzić wszystkich zajęć osobiście i zaczął delegować swoich najzdolniejszych uczniów do nauczania karate. I tak: Uniwersytet Keio - Isao Obata, Uniwersytet Waseda - Hiroshi Noguchi, Uniwersytet Hosei - Tatsuo Saeki, Uniwersytet Takushoku - Seicho Takagi, Uniwersytet Chuo - Shigeru Egami, Uniwersytet Kobazawa - Hidetaka Nishiyama, Uniwersytet Senshu - Genshin Hironishi, Wyższa Szkoła Medyczna Nihon - Hironori Ohtsuka, Uniwersytet Nippon - Imura, Uniwersytet Teisho - Omura i inne Popularność Karate w kręgach inteligencji okazała się tym dla Karate szczęśliwa, że pomogła w przekształceniu go cudownego i tajemniczego w nowoczesną sztukę walki, opartą o podstawy naukowe. Kiedy nauka karate stała się w Japonii niesamowicie popularna wielu innych mistrzów z Okinawy przybyło nauczać tej sztuki. Karate wiele przyjęło elementów ze starojapońskich technik walki i w ten sposób powstały podstawy dla nowoczesnego japońskiego stylu - Shotokan. Pierwszy złoty wiek karate, jak go nazwano, nastąpił około roku 1940, kiedy to nieomal każdy znaczniejszy uniwersytet w Japonii miał własny klub karate.
W późnych latach trzydziestych nastrój przygotowań wojennych trafił również do dojo Mistrza - treningi trwały do późnych godzin godzin nocnych, a sala nie mogła pomieścić wszystkich ćwiczących. Nie tak dawno zdemilitaryzowana sztuka znów poczęła pełnić funkcje bojowego sztandaru - tym razem najczęściej była to japońska młodzież, przesycona duchem japońskiego militaryzmu. Druga wojna światowa była dotkliwym ciosem dla Karate - zginęło wielu mistrzów, szczególnie na Okinawie, gdzie toczyły się ciężkie walki i przyzcyniło się do zniknięcia niektórych styli karate, które przekazyawano w rodzinie z pokolenia na pokolenie. Po zakończeniu wojny nauczanie karate zostało utrudnione gdyż jednym z warunków kapitulacji Japonii był zakaz uczenia japońskich sztuk walki w szkołach, gdyż Amerykanie obawiali się odrodzenia japońskiego ducha imperialistycznego. O Karate jednak nie słyszeli, toteż ruch ten odrodził się o wiele wcześniej, szczególnie po powrocie G.Funakoshi do Tokio.
Po drugiej Wojnie Światowej w Japonii doszło do kryzysu w rozwoju karate. Spowodowane to było wprowadzonym przez amerykańskie wojska okupacyjne zakazem uprawiania sztuk walki ( obowiązywał do 1948 roku ), a także powrotem z frontów karateków z długim stażem, ale kilkuletnią przerwą w treningach, którzy cofnęli się w umiejętnościach, podczas, gdy ich młodsi koledzy zrobili przez ten czas duże postępy. Tradycyjne podejście japońskie z podziałem na sempai, starszego brata i kohai, młodszego jego ucznia spowodowało spowolnienie rozwoju karate, szczególnie wśród karateków Shotokanu. Ów kryzys spowodował między innymi pierwszy rozłam wśród karateków Shotokanu. Podczas gdy Funakoshi i jego uczniowie zgromadzenii wokół jego Dojo i klubu na Uniwersytecie Takushoku zaaprobowali innowacje Yoshitaki Funakoshiego, o tyle karatecy związanii z Ligą Akademicką ( Isao Obata, Seichi Takagi, Hiroshi Noguchi, Shigeru Egami, Genshin Hironishi) skupili wokół siebie praktyków karate z długim stażem trenujących w klubach uniwersyteckich, zdecydowali odejść z Dojo Funakoshiego i stworzyli własną organizację karate - Ogólnojapońską Studencką Ligę Karate, której przewodniczącym został Isao Obata.
Po wojnie stacjonujące w Japonii alianckie siły zbrojne niejednokrotnie występowały z żądaniem przedstawienia im pokazów sztuk walki. Znawcy judo, kendo i karate-do formowali się w grupy i odwiedzali bazy wojskowe dwa do trzech razy w tygodniu, demonstrując swoją sztukę. Karate wzbudziło ogromne zainteresowanie wśród żołnierzy. Była to sztuka widziana przez nich po raz pierwszy w życiu.
W 1948 roku założono Japońską Organizację Karate-do ( Nihon Karate-do Renmei )Również w tym samym roku dokonano standaryzacji kata, usystematyzowano techniki i opracowano wymagania egzaminacyjne oraz przeprowadzono pierwszy kurs instruktorski dla instruktorów karate. W 1949 grupa uczniów G.Funakoshi (w tym m.in. M.Nakayama i H.Nishiyama) dokonała ujednolicenia - standaryzacji wszystkich kata nauczanych w różnych ośrodkach związanych z Masatoshi Nakayama i Uniwersytetem Takushoku. Również w 1949 roku założona została Ogólnojapońska Akademicka Unia Karate, której pierwszym przewodniczącym został Hidetaka Nishiyama - konkurencyjna dla Ligi Akademickiej. Od tego momentu w Karate nastąpił gwałtowny rozwój prowadzący do powstania trzech aspektów Karate: samoobrony, sztuki fizycznej i sportu.
W roku 1952 Dowództwo Lotnictwa Strategicznego Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych ( SAC ) wysłało do Japonii grupę młodych oficerów i podoficerów dla studiowania judo, aikido i karate-do. Miało to na celu wyszkolenie instruktorów wychowania fizycznego. Przez trzy miesiące spędzone w Japonii żołnierze ci poddawani byli intensywnemu szkoleniu teoretycznemu i praktycznemu. Był to dla rozwoju karate istotny krok naprzód. Od owego czasu przez kilkanaście lat corocznie przybywały dwie-trzy takie grupy. Amerykanie stacjonujący w Japonii byli pierwszymi uczniami karate z innego kontynentu. W szkoleniu amerykańskich oficerów uczestniczyli m.in. Masatoshi Nakayama, Isao Obata, Hidetaka Nishiyama i inni. Ów program szkoleniowy został oceniony bardzo wysoko i grupy zaczęły przybywać również z innych krajów. Wiele krajów występowało również z prośbą o przysłanie instruktorów karate celem wyszkolenia własnych. Skutkiem tego było skierowanie, w 1953 roku do Stanów Zjednoczonych, pierwszych instruktorów w celu nauczania karate. Był to z pewnością pierwszy krok w kierunku spopularyzowania karate na świecie.
W 1955 roku powstał Japoński Związek Karate ( Japan Karate Association - JKA ), w którym Gichin Funakoshi objął stanowisko głównego instruktora. Początkowo w skład JKA wchodziło kilku członków i garstka instruktorów (Nakayama, Nishiyama, Enoeda, Shirai, Mikami, Kanazawa i inni) którzy studiowali pod okiem Funakoshiego. W 1957 roku zmarł Gichin Funakoshi, który do końca życia sprzeciwiał się zawodom sportowym w karate. Przewodnictwo w Shotokanie przejmuje po nim Masatoshi Nakayama. Już 20 października 1957 roku zorganizowany został I Ogólnojapoński Turniej Mistrzowski Karate-do. Sponsorem Imprezy był Japoński Związek Karate, a już następnego miesiąca Ogólnojapońska Studencka Liga Karate zorganizowała mistrzostwa przed widownią kilkutysięczną. 10 kwietnia 1958 roku JKA została oficjalnie zatwierdzona przez japońskie Ministerstwo Edukacji. Oprócz tego, że były to przedsięwziecia epokowe w dziejach karate, obydwa turnieje jeszcze bardziej spowodowały wzrost zainteresowania karate w Japoni.
Obecnie turnieje te odbywają się corocznie i nabierają coraz większego rozmachu. Podobne zawody mają również miejsce w wielu innych krajach (w tym i w Polsce). Największe wśród nich znaczenie mają: Światowy Turniej Mistrzowski Karate-do, Mistrzostwa Świata ITKF, Mistrzostwa Świata WKF oraz Shoto World Cup organizowany przez JKA. Rywalizacja sportowa i rozprzestrzenienie się karate na świecie to najważniejsze punkty powojennego rozwoju karate.
Nakayama przez całe swoje życie prowadził działalność, która miała ma celu rozwinąć i rozpowszechnić Shotokan na całym świecie. Kierował dobrze wyszkolonych instruktorów do różnych krajów. Większość z nich obecnie kieruje światowymi organizacjami, które powstały po rozpadzie Shotokanu ( H.Nishiyama w USA - International Traditional Karate Federation, T.Okazaki w USA - Internatiomal Shotokan Karate Federation, T.Kase we Francji i K.Enoeda w Wlk. Brytanii, H.Shirai we Włoszech - World Shotokan Karate Academy, Hirokazu Kanazawa w Wlk. Brytanii - Shotokan Karate International Federation oraz H.Ochi w Niemczech - JKA Germany). Również w samej Japonii JKA nie utrzymała jednolitej struktury, po śmierci Nakayamy (15 kwietnia 1987) rozpadła się na JKA ( Tetsuhiko Asai ) i JKA World Federation (Hastukuni Sugiura) , część japońskich karateków wywodzących się z Shotokanu ćwiczy również w Japan Karate Federation.
Starzy uczniowie G.Funakoshi nadal kontynuują jego rozumienie karate. Liderem tego ruchu, który nazwano dla odróżnienia od Shotokan - Shotokai był Shigeru Egami (1912 - 1981) , a obecnie M.Harada (Wlk. Brytania).
Wkrótce po przybyciu do Stanów Zjednoczonych Nishiyama zakłada All American Karate Federation w 1961 roku, która zrzeszała amerykańskich karateków ćwiczących Shotokan. W 1975 roku Nishiyama zakłada International Amateur Karate Federation, która na początku lat osiemdziesiątych, po wewnętrznej reformie zarówno struktury, jak i metod treningowych, przekształciła się w International Traditional Karate Federation.
Wracając do aspektu sportowego - rok 1964 i olimpiada w Tokio wydawały się milowym krokiem na drodze rozwoju karate. Po raz pierwszy zostały rozdane medale olimpijskie w judo i dano dla karate nadzieje pod warunkiem unifikacji stylów i przepisów walk sportowych . W tym celu Gogen Yamaguchi zw. "Kotem" (Goju-Ryu Goju-Kai) doprowadził do powstania Federation All-Japan Karate-do Organizations (1964 r.), która zjednoczyła wszystkie style karate. W 1970 roku założona została największa organizacja karate - World Union of Karatedo Organizations, której przewodniczącym został Ryochi Sasagawa. Niestety na mistrzostwach i kongresie w Paryżu doszło do rozłamu. Główną przyczyną było dopuszczenie RPA do mistrzostw - kraju stosującego wtedy politykę aparthaidu wobec mieszkańców. Doprowadziło to do powstania w 1975 roku konkurencyjnej o nieco odmiennych zasadach International Amateur Karate Federation, którą wspierał Nishiyama. Warunek unifikacji, postawiony przez Komitet Olimpiski nie został zrealizowany.
W latach osiemdziesiątych rozmowy o zjednoczeniu tych dwóch organizacji nasiliły się, nawet rozegrano wspólny puchar świata w Budapeszcie, ale nie minęło wiele czasu a Nishiyama stanął na czele Internatinal Traditional Karate Federation (ITKF) - 1981 rok, organizacji, która odróżnia się od WUKO przepisami sportowymi i nazwą "traditional karate"przy używaniu dla WUKO nazwy "modern karate", jednakże zawodnicy ITKF, jak i część WUKO ćwiczą jedną sztukę walki - Shotokan. W 1996 roku WUKO przekształciła się w World Karate Federation, co było pierwszym krokiem wspólnych ustaleń, lecz pomimo to właśnie WKF, w przeciwieństwie do ITKF, nie ratyfikowała do dnia dzisiejszego dokumentów dotyczących zjednoczenia karate, a zarazem utworzenia światowej organizacji zrzeszającej największą ilość karateków w hisorii tej sztuki walki. W każdym razie szanse na status olimpijski znowu stały się odległe dla karate. Nowe rozmowy z MKOL i utworzenie Światowej Federacji Karate znowu rodzą nadzieje dla karate jako dyscypliny olimpijskiej, choć prawdopodobnie przyniesie to więcej szkody niż pożytku.
Errata: Bazą powstania kata Pinian (Heian) nie były kata umieszcone w tekście, które posłużyły tylko za uzupełnienie, natomiast bazowe kata dla Pinian to dzisiaj już nieistniejące kata Chanan. Ponadto w Okinawa Karate istniało mawashi geri ale bardzo różniące się od tego z Shotokan. Nastąpiło również zdeaktualizowanie pewnych aspektów:
1. Tetsuhiko Asai sąd w Tokyo odebrał prawo do używania nazwy JKA i obecnie istnieje tylko jedna federacja o tej nazwie. Asai jest szefem Japan Karate Shotokai ( http://www.jks.jp/ ) w Japonii.
2. Jedyną organizacją upoważniąną przez MKOL do reprezentowania karate na Igrzyskach Olimpijskich jest World Karate Federation ( http://www.wkf.net )
Pierwsze narodowe mistrzostwa Japonii odbyły się 20.10.1957.( http://www.jka.or.jp )
Istnieją jeszcze inne międzynarodowe federacje Shotokan:
Japan Shotokan Karate Association ( http://www.jska.jp/ ) sensei Keigo Abe
Karatenomichi World Federation (KWF)
( http://www.iris.dti.ne.jp/~hisakura/kwf/ ) sensei Mikio Nahara
Funakoshi Shotokan Karate Association ( http://www.fska.com/ ) Kenneth Funakoshi
Historia europejskiego karate mniej więcej do założenia WUKO w 1970 roku.
Tekst znaleziony na Forum Stowarzyszenia Miłośników Kultury Japonii na podstawie artykułu ze strony www.karateworld.org przetłumaczone przez szeryf
Historia WKF
Pierwszą ukonstytuowaną organizacją była Europejska Unia Karate (UEK). Aby zrozumieć generalną organizację światowego karate jest konieczne, aby zacząć od tej Unii. Karate na płaszczyźnie technicznej było wprowadzone w wielu krajach, już w 1950 r., przez japońskich mistrzów głównie z JKA (Japan Karate Association - Japoński Związek Karate). Oni nauczali, ale nie troszczyli się o tworzenie narodowych i międzynarodowych organizacji tak jak w innych sportach. Francuz pan Henry PLEE, był jednym z najważniejszych promotorów, trenował on setki czarnych pasów. W 1961 r. we Francji, uczeń p. PLEE, pracujący jako prawnik, również czarny pas z 4 danem i Nauczyciel Karate (nauczał po swojej pracy w słynnym „Klubie Francuskim”) o nazwisku Jacques DELCOURT, został wybrany Prezydentem francuskiego karate, wtedy stowarzyszonego członka Federacji Judo.
Po zorganizowaniu karate we Francji w latach 1961-1963 zaprosił on kilka znanych w Europie federacji (było ich 7) do przyjazdu do Francji z okazji pierwszej Międzynarodowej imprezy Karate wszechczasów: Belgia/Francja/Wielka Brytania. 15-tego grudnia 1963 (pamiętajcie tą datę, to punkt startowy światowego karate) zbiera on w Paryżu reprezentantów 7 znanych narodów, to był pierwszy europejski kongres karate! Pamiętajcie również nazwiska uczestniczących osób, są oni tymi, którzy rozpoczęli przyszłość WKF. Z Włoch pan Augusto BASILE, z Belgii panowie: AARTS Leeo i STASS, ze Szwajcarii pan CHERIX Bernard, z Niemiec pan Karl Heinz KILTZ, z Wielkiej Brytanii pan BELL, z Francji panowie DELCOURT i SEBBAN.
Reprezentant Hiszpanii pan. P. GARCIA usprawiedliwił się. Inwentaryzacja establishmentu karate, wtedy bardzo zdezorganizowanego, by nie powiedzieć nie zorganizowanego wcale została dokonana. Zdecydowano by skontaktować się z różnymi federacjami Judo, które w wielu krajach kierowały karate. Kwestia różnych stylów i technik była podjęta i delegacji zauważyli - już! - że unifikacja technik była niemożliwa. Kwestia unifikacji sędziowania, które różniło się znacznie w poszczególnych krajach była podjęta i umieszczona na agendzie następnego spotkania. Dokonano spisu praktykujących: Niemcy 5000 do 7000, Belgia 1200 do 1500, Wielka Brytania około 5000, Francja 4000. Panu DELCOURT powierzono koordynację działań i organizację następnego spotkania.
24 maja 1964r. II Europejski Kongres Karate odbył się w Paryżu. Uczestniczyli: z Niemiec p. BRIEF, z Belgii pp. GOETZ i FANNOY, ze Szwajcarii p. CEHRIX, z Francji pp. DELCOURT i SEBBAN. Usprawiedliwili się p. BELL (Anglia), p. PAANEN (Holandia) i reprezentanci Włoch i Hiszpanii (ich nazwiska nie figurują w notatkach).
Po generalnym przeglądzie karate każdego kraju, delegaci zdecydowali, że muszą wybrać ciało zarządzające i tak Zarząd został wybrany: Prezydent Jacques DELCOURT (Francja), piastował urząd do 1997, to jest 34 lata! Wiceprezydenci pp. BRIEF (Niemcy), CHERIX(Szwajcaria), FANNOY (Belgia), Sekretarz Generalny p. SEBBAN (Francja), asystent Sekretarza Generalnego p. GOETZ (Belgia).
Ci dyrektorzy, z których p. DELCOURT jest jedynym pozostającym na urzędzie, są tymi, którzy rozpoczęli organizację światowego karate. Kongres 1964 studiował inne sprawy takie jak implementacja kursu sędziego międzynarodowego, sprawę listu informacyjnego, mecze międzynarodowe, kursy prowadzone przez japońskich ekspertów i po raz pierwszy delegaci zażyczyli sobie organizacji Mistrzostw Europy. Trzeci Europejski Kongres miał miejsce 21 listopada 1965 roku nadal w Paryżu. 10 krajów było członkami z 3 nowymi członkami: Austria, której prezydent, p. Karl NEVECERAL pozostanie na urzędzie do 1998 (i wycofa się tylko z powodów zdrowotnych), Jugosławia i Portugalia.
Doradca techniczny p. Henry PLEE brał udział w Kongresie a także 4 japońskich ekspertów pp. KONO, YAMASHIMA, TOYAMA i SUZUKI. Najważniejszą kwestią na agendzie było przyjęcie statutów, które definitywnie konstytuowały Europejską Unię Karate: Zostały uzgodnione jednomyślnie i p. DELCOURT, głęboko wzruszony, ogłasza zgromadzeniu, że Unia Europejska jest teraz utworzona. Stosując statuty, które właśnie zostały przyjęte, odbywają się wybory Komitetu Zarządzającego. Jednogłośnie prezydentem UEK zostaje wybrany p. DELCOURT, 1-ym wiceprezydentem p. FANNOY (Belgia), 2-im wiceprezydentem p. CHERIX, sekretarzem generalnym z funkcją skarbnika p. SEBBAN (Francja) i asystentem sekretarza generalnego p. GOETZ (Belgia).
De facto, bez zmian w porównaniu do komitetu z 1964r. (za wyjątkiem zniknięcia p. BRIEF). Kongres decyduje o budżecie, zasadach sędziowania, Pucharze Międzynarodowym w Cannes i o I Mistrzostwach Europy. Ustalono je na 7 maja 1966r. w Paryżu. Kategorie: drużyna 5 zawodników + 1 rezerwowy i indywidualnie: 4 zawodników na kraj, bez kategorii wagowych (płeć piękna będzie współzawodniczyć dopiero 10 lat później). Zadecydowano, że Komitet Zarządzający spotka się miesiąc przed mistrzostwami by ustalić wszystkie szczegóły.
Uwaga: I Europejski Kongres miał miejsce w 1963 a I Mistrzostwa Europy w 1966r., co tłumaczy 3 letnią lukę między numerami kongresów i Mistrzostw Europy. Na przykład w 1998r. odbył się 36 Kongres EKF i 33 Mistrzostwa Europy.
7 maja 1966r. pierwsze Mistrzostwa Europy odbyły się w Paryżu. Zadziwiająco były sukcesem, 300 widzów, TV na żywo: Ekipa Włoch przybyła z bardzo sławną gwiazdą filmów: Elsa MARTINELLI. Do konkurencji drużynowej zgłosiło się 5 krajów: Niemcy, Szwajcaria, Wielka Brytania, Włochy i Francja. I 6 krajów do konkurencji indywidualnej (te same plus Austria). W półfinałach Szwajcaria zwycięża Włochy, a Francja Wielką Brytanię.. W finałach Francja zwycięża Szwajcarię. Proszę zauważyć, że ekipa Szwajcarii nigdy nie brała udziału w zawodach, nawet klubowych.
W konkurencji indywidualnej, półfinały, BAROUX (Francja) zwycięża z GERONEMA (Włochy), SAUVIN (Francja) zwycięża SETROUK (Francja). W finale BAROUX zwycięża SAUVIN. Mecze są bardzo twarde, odnotowano wiele zranień twarzy. Dyrektorzy zdecydowali przedyskutować ten problem…, który nie został rozwiązany 33 lata później. Wielka Brytania (Prezydent p. SOMMERS), 69 klubów, 1000 licencjonowanych zawodników, 3 japońskich ekspertów naucza na pełen etat: pp. SUZUKI, SHIOMITSU i TAKAMIZAWA. Wielka Brytania występuje o organizację II Mistrzostw Europy. Austria (Prezydent p. Karl NEVECERAL), 4 kluby, 800 licencjonowanych zawodników. Niemcy (Prezydent p. Brand): 27 klubów i 1300 licencjonowanych.
Pierwsze niemieckie mistrzostwa odbyły się w Schweinfurt, sędziowane całkowicie przez pp. DELCOURT i SAUVIN.
Szwajcaria (p. CHERIX): 12 klubów i 500 członków, z powodu braku środków nie mogą wynająć japońskiego eksperta i p. CHERIX prowadzi kursy. Francja (p. DELCOURT): 200 klubów i 3000 licencji (NOTA: by mieć wyobrażenie wzrostu, w 1998, 3600 klubów i 204.000 licencji!). Włochy (p. BASILE): Dwie federacje proszą o wejście do UEK, KIAI i FIK. KIAI gromadzi 23 kluby i 950 licencji. FIK (p. PORZIO DI BORGIO) gromadzi 23 kluby i 700 licencji. Obie federacje zgodziły się zjednoczyć. Holandia (p. BLADT): kilka istniejących organizacji próbuje stworzyć konfederację - NKA (1000 ćwiczących), NKF (300 członków), FNJB (1500 członków) - gdzie naucza japończyk KONO, i grupa p. KASE (300 członków).
Kongres analizuje rezultaty Mistrzostw Europy. Opinie różnią się: P. BRAND (Niemcy) mówi, że walki są zbyt twarde, P. CHEERIX (Szwajcaria) uważa, że zasady zostały złamane kilka razy. P. BASILE (Włochy) nalega na kontrolę, P. SOMMERS (Wielka Brytania) nie zgadza się, co do twardości walk, uważa, że karate to nie taniec i że męstwo musi zwyciężyć.
P. DELCOURT uważa, że walka jest tylko wtedy twarda, jeśli sędzia ją toleruje. P. CHERIX (Szwajcaria) pyta p. SUZUKI, dlaczego zawodnicy, którzy zadali kontuzję przeciwnikowi zostali ogłoszeni zwycięzcami. P. SUZUKI odpowiada, że wielu zawodników uszkodziło się sami poruszając się w kierunku przeciwnika nieostrożnie i bez gardy, w tym przypadku oni są odpowiedzialni za swoje kontuzje.
On również uważa, że wielu zawodników cierpi na brak kondycji fizycznej i załamuje się przy lekkim ataku, inni nie wiedzą jak blokować lub unikać ataków. Kongres przechodzi do innych spraw: zostaje utworzona Komisja Sędziowska, P. SOMMERS (Wielka Brytania) jest wybrany asystentem Sekretarza Generalnego, jest studiowany kalendarz 1966/1967, kandydatura Wielkiej Brytanii zostaje zaakceptowana, II Mistrzostwa Europy odbędą się w Londynie w maju 1967r. Włochy występują o 1968 rok a Niemcy o 1969.
Puchar Międzynarodowy w Cannes zostaje ustalony na 16 lipca 1966. Zostaje nominowanych dwóch doradców technicznych pp. SUZUKI i MOCHIZUKI. Na koniec kongres głosuje o przychodach 1023.64FF i wydatkach 524.04FF (to znaczyłoby dzisiaj około 100 USD!)
To oznacza 499.60FF na plusie. Prezydent zamyka Kongres. Wśród zawodników pierwszych Mistrzostw Europy, niektórzy atleci staną się sławni: T. MORRIS, który zostanie przewodniczącym komisji sędziowskiej EKF i WKF, P.SPANTON, któremu powierzy się system komputerowy EKF i WKF i GUY SAUVIN, który zostanie dyrektorem technicznym WKF (WUKO) i EKF i Dominique VALERA, którego imię jest znane przez wszystkich karateków. W 1967r. pierwszy kurs sędziowski karate odbywa się w Rzymie (Włochy). Aplikujący będą go pamiętać: zakwaterowanie kursu było wewnątrz centrum sportowego otoczonego podwójną barierą gdzie krążyły dzikie psy, przy których pitt-bulle to łagodne owieczki. Podczas 8 dni kursu nikt nie mógł wyjść z kompleksu. Głównym zadaniem było zharmonizować przepisy sędziowania na bazie zasad JKA.
II Mistrzostwa Europy odbyły się 5 i 6 maja 1967 w Cristal Palace w Londynie. Zostały one doskonale zorganizowane przez pp. SOMMERS i PALMER, przewodniczących federacji brytyjskiej. W konkurencjach indywidualnych (Kategorie wagowe jeszcze nie istniały) BAROUX (FRA) zwycięża DESNOES (FRA), trzeci JORDAN (SUI) i SPANTON (GB). Drużynowo Wielka Brytania zwycięża Francję, trzeci: Niemcy i Włochy.
5-ty Kongres rozpoczyna się 7 maja 1967r. w Cristal Palace. 8 krajów jest członkami UEK: Wielka Brytania, Belgia, FRN, Austria, Holandia, Francja, Włochy i Szwajcaria. Dwa kraje proszą o afiliację Jugosławia (pp. BILBIJA i JORGA) oraz Irlandia (p. CONWAY). Pośród gości można zauważyć pp. T. Morris, Kono, Toyama, Kanazawa, Mochizuki, Sagimura i Suzuki. Holandia jest reprezentowana przez nowego prezydenta, p. Bontje i Włochy przez p. Ceracchini. Po otwarciu kongresu przez prezydenta Delcourt i mowach powitalnych pierwsza sprawa agendy jest dyskutowana: finanse.
Kongres decyduje nominować dwóch kontrolerów z zadaniem sprawdzenia kont przed każdym Kongresem (dzień wcześniej lub rano, jeśli Kongres jest ustalony na popołudnie). Kongres zatwierdzi budżet tylko po raporcie kontrolnym. Ponieważ p. Leo Arts (Belgia) jest księgowym, prezydent prosi go o przyjęcie stanowiska Skarbnika. Kongres modyfikuje artykuł 19 statutów, aby zezwolić członkowi Komitetu Zarządzającego na bycie skarbnikiem. Rok finansowy zostaje ustalony od 1 stycznia do 31 grudnia. Arkusze będą się zgadzać z tym okresem.
Kongres głosuje na dwóch kontrolerów: p. Paanen (Holandia) i Plee (Francja). Analizując II Mistrzostwa Europy prezydent DELCOURT przedstawia kongresowi dwie uwagi: 1) Zostało ustalone, że drużyna składa się z 5 zawodników i 1 rezerwowego. Ale jeden z krajów miał dwóch kontuzjowanych zawodników i musiał walczyć tylko 4 zawodnikami, co stawiało ich w niekorzystnej sytuacji. Propozycja, aby drużyna składała się z 5 zawodników i 3 rezerwowych została odrzucona, ponieważ faworyzowałaby kraj organizujący, który może mieć tylu rezerwowych ilu chce. P. Sommers (GB) proponuje żeby decyzja o tym czy zmienić zawodnika wyszła od doktora, co zostało odrzucone.
Ostatecznie decyzja jest o składzie drużyny z 5 zawodników i 2 rezerwowych. Ten system nigdy nie został zmieniony i pozostaje do dziś. 2) druga uwaga, walki indywidualne są najcięższe, i zawodnicy wychodzą z nich wyczerpani, co sprawia, że konkurencja drużynowa jest mniej interesująca a tymczasem jest to najbardziej prestiżowy tytuł. Prezydent sugeruje rozpoczynać od walk drużynowych, zawodnicy będą mniej zmęczeni by rozpocząć walki indywidualne i to da każdemu krajowi możliwość wyboru do walk indywidualnych stosownie do rezultatów drużyn. To będzie także stymulujące.
Kongres zatwierdza jednogłośnie obie propozycje i przechodzi do następnych spraw: nowych afiliacji.
Jugosławia deklaruje 15 klubów i 2000 członków i jest przyjęta. Odnośnie Irlandii, p. Sommers powierza się zbadanie prawdziwej wagi nowej federacji. Decyzja jest przełożona. Podobnie jak afiliacja Szkocji, która chce odrębnej afiliacji. Rozpoznanie zostanie przeprowadzone pośród innych sportów przed podjęciem dalszych decyzji. Odbywają się wybory na wolne miejsca: P. Plee (FRA) jest wybrany sekretarzem generalnym, P. Ceracchini (ITA) jako wiceprezydent i p. Leo Arts jako Skarbnik. Przeglądany jest kalendarz 1967/1968. Włochy informują, że nie mogą zorganizować mistrzostw 1968 roku. Francja proponuje zastępstwo, co zostaje zaakceptowane.
Mistrzostwa odbędą się 4 maja 1968 w Paryżu a VI Kongres 5 maja 1968. Drugi kurs sędziowski odbędzie się w Jugosławii w Splicie. Międzynarodowy Puchar w Cannes jest potwierdzony na 15 lipca 1967r. Dokładnie: Drużyny będą drużynami klubowymi nie narodowymi. Zostaje utworzona Komisja Techniczna. Jej zadaniem są sprawy techniczne i sędziowanie. Każda federacja wyśle sekretarzowi nazwisko jednego aplikanta by zasiadał w komisji. P. Suzuki jest nominowany na doradcę technicznego stylu Wado-Ryu. Dla Shotokanu miejsce jest zaproponowane p. Kanazawa, który prosi o możliwość skonsultowania się ze swoją federacją. Opłaty zostają podwyższone do 100$ rocznie.
Opłata startowa za Mistrzostwa Europy zostaje ustalona na 1USD na zawodnika, indywidualnie i drużynę. Członkowie Komitetu Zarządzającego będą opłacani przez UEK. Członkowie UEK, założyciele Unii otrzymują tytuł „Członek założyciel Europejskiej Unii Karate”. Ta nagroda daje im dożywotnie prawo uczestnictwa w Obradach i Kongresach UEK i posiadania głosu doradczego. Dotyczy to pp. Delcourt (FRA), Aarts(BEL), CHERIX(SWI), BASILE(ITA).
P. PAANEN(NED) prosi o organizację Mistrzostw Europy w Kata.
Ta kwestia będzie przestudiowana i zostaną zapytani eksperci japońscy. 28 stycznia 1968 pierwsze zebranie komisji technicznej UEK odbyło się w Paryżu. Było to właściwie, w ogóle, pierwsze spotkanie w sprawach technicznych. Uczestniczyli pp. Delcourt (FRA), Aarts(BEL), Arneil(GB), Baroux(FRA), Basile(ITA), Luiten (HOL), Jordan(SUI), Plee (reprezentujący Jugosławię), nieobecny p.Feucht (GER), zaproszony T.Morris (SCO). Główną sprawą spotkania była organizacja sędziowania. Zostaje podjęta decyzja, aby naszkicować program egzaminu w celu wyznaczenia sędziów międzynarodowych. Egzamin będzie miał miejsce raz w roku podczas międzynarodowego kursu. Jury będzie nominowane przez Komitet Zarządzający.
Program jest złożony z 8 punktów: być sędzią krajowym, zgłoszonym przez właściwą federację, mieć opłacone opłaty, mieć co najmniej 1 Dan i 21 lat, obowiązkowo uczestniczyć w kursie, zdać egzamin przed praktyką ze średnią oceną 5 punktów z 10, generalna ocena nie może być mniejsza niż 11 z 20. P. Basile jest wybrany sekretarzem Komisji technicznej UEK 5 głosami za, na p. Aartsa głosują 2 osoby. Istniejące przepisy sędziowskie UEK zostają utrzymane. Zostanie przeprowadzone studium wśród różnych przepisów na całym świecie. 4 sędziów narożnikowych z jednym prowadzącym w środku zostaje utrzymanych. 5 maja 1968 VI Kongres UEK odbył się w Paryżu. Uczestniczy 7 krajów Austria (głos przekazany p. Brand), Belgia (Collyn), Niemcy (Brand), Wielka Brytania (Sommers), Holandia (Van Hellemond), Jugosławia (Jorga), Francja( Delcourt), zaproszeni Hiszpania (Lazaro). Szwajcaria (Cherix) jest nieobecna. Rezultaty 3 Mistrzostw Europy są następujące, drużynowo Francja zwycięża Belgię, Półfinaliści: Włochy i Jugosławia, Indywidualnie; Sauvin (FRA) zwycięża Valera(FRA) półfinaliści Kosakowitch(BEL) i Grossetete(SUI). P. Collyn protestuje przeciw faktowi że Francja i Jugosławia uzgodniły nazwisko sędziego w meczach ich dotyczących.
Ale, do tego czasu nie zostało to zakazane. Po długich rozmowach, Kongres decyduje że żaden kraj nie będzie miał prawa veta i nie będzie miał prawa sprzeciwić się wyborowi sędziego, żaden kraj nie będzie miał prawa uzgadniać nazwiska sędziego. Lista sędziów będzie określana każdego roku i przekazana dyrektorowi zawodów który z pomocą sekretarza Komisji Technicznej wyznaczy sędziów dla każdej konkurencji. Sędzia prowadzący powinien być neutralny, co do sędziów narożnikowych to powinna być zachowana zasada równości, na przykład 2 neutralnych i po jednym z każdego konkurującego kraju. Kongres na podstawie propozycji Komisji Technicznej ratyfikuje wyniki egzaminu sędziowskiego (18 sędziów międzynarodowych oraz 14 sędziów międzynarodowych aplikantów, wśród nich pp. Morris i Spanton, którzy oboje daleko zajdą).
Rozpoczynają się rozmowy o udziale kobiet które uczestniczyły w egzaminie. Przypadek zostanie przedstawiony Komisji Technicznej. Jedno miejsce w Komitecie Zarządzającym musi być wybrane. P. Cherix jest ponownie wybrany jednogłośnie. Organizacja roku 1968-1969 jest ustalona: Komisja Techniczna spotka się w styczniu 1969 na imprezie międzynarodowej. Spotkanie Komisji Zarządzającej jest ustalone na koniec lutego 1969 do Brukseli. Jugosławia proponuje zorganizowanie drugiego kursu sędziowskiego w Opatija od 3 do 6 kwietnia 1969r. P. Collyn proponuje organizację 3 kursu w 1970 r. w Ostende. Jest na to ogólna zgoda. IV Mistrzostwa Europy odbędą się w Londynie 10 maja 1969. VII Kongres odbędzie się następnego dnia. O mistrzostwa w 1970r. ubiegają się 3 kraje Włochy, Niemcy i Holandia. VII Kongres podejmie decyzję. PP. Kase i Mochizuki są jednogłośnie ponownie wybrani jako doradcy techniczni.
P. Delcourt mówi że jest w kontakcie z Afryką i że tworzy się Związek Afrykański i że Sekretarz Generalny jest w kontakcie z Australią. Prezydent Delcourt uważa że są to zachęcające informacje i że Międzynarodowy Związek Karate może być szybko utworzony. Cztery federacje poprosiły o informacje o wejściu do UEK: Hiszpania, Izrael, Finlandia i Irlandia. Oznaka (zaprojektowana przez panią Delcourt) jest studiowana i przyjęta. Panu Sommers powierza się wykonanie. Sędziowie międzynarodowi będą nosić identyczny strój zdefiniowany jako granatowa jednorzędowa marynarka z 3 srebrnymi guzikami, jasnoszare spodnie, biała koszula, ciemny krawat (czarny lub granatowy), czarne buty z miękkimi podeszwami. P. Aarts prosi o to by nazwisko p. Plee było dodane do listy członków założycieli UEK, jako uznanie jego wkładu w uruchomienie planu Karate w Europie.
Propozycja jest jednogłośnie przyjęta. VII Kongres EKF rozpoczyna się w Londynie 11 maja 1969. Rezultaty IV ME są ratyfikowane. Indywidualnie Valera pokonuje Gruss(FRA). Brązowy medal zdobywają Jorga (YOU), Sherer (GER). Drużynowo Francja pokonuje Wielką Brytanie, a Belgia i Jugosławia dzielą się trzecimi miejscami. Było 10 uczestniczących krajów.
Doradca techniczny T. Kase uważa że poziom zawodników się podniósł, jednakże sędziowie nie zrobili wiele postępów. Prezydent Delcourt odpowiada że odbyły się tylko dwa kursy sędziowskie, podstawy są dobre, ale organizowanie tylko jednego kursu sędziów międzynarodowych rocznie nie zapewnia unifikacji podstaw sędziowania, doświadczenie nie może być zdobywane tylko w narodowych federacjach. Podróżowanie i posiłki sędziów są krytykowane.
P. Palmer odpowiada że tylko kilka krajów informowało o liczbie uczestników i konsekwentnie jest trudno ich zadowolić jeśli kraje nie zgłaszają potrzeb które muszą być zabezpieczone podczas Mistrzostw. Kongres decyduje że ta aktywność będzie się odbywała w Centrali UEK i każdy członek Komitetu Zarządzającego będzie miał dostęp do zbiorów. P. Aarts (BEL) komentuje że Komisja techniczna spotyka się tylko raz i to na pół dnia i uważa że nie jest to wystarczające, prosi on o 2 dniowe obrady. P. Basile mówi że ma zamiar przestudiować tą możliwość. Jest zadecydowane że kraj organizujący nie jest odpowiedzialny za same zawody a Komitet Zarządzający.
Przekazany zostaje raport z kursu sędziowskiego w Splicie (YOU).
Następujący aplikanci uzyskują tytuł sędziego międzynarodowego Berdekens (BEL), Boutros (FRA), Vichet (FRA), B.Donn (GB), S. Arncil (GB), Pio Gaddi (ITA), Jorga (YOU). Sędziego międzynarodowego stażysty: Faurier, (NED), Ham (NED), Collyn (BEL), Dehacs (BEL), Szkodzinski (FRA), Delcourt (FRA), Jenkins (GB), Grosso (ITA), Notari (ITA), Broggi (ITA), Zarko (YOU), Berislaw (YOU), Topic (YOU), Jorga W (YOU).
P. Sommers asystent sekretarza generalnego został jednogłośnie ponownie wybrany.
Belgia proponuje zorganizować wielkanocny kurs sędziowski w 1970r w Ostende. Kongres zatwierdza to.
Cztery nowe kraje zostają przyjęte: Hiszpania, Irlandia, Szwecja i Luksemburg. V Mistrzostwa Europy odbyły się w Hamburgu (Niemcy) w maju 1970. Ten rok jest szczególnie ważny dla karate, ponieważ statuty WKF zostają przyjęte i odbywają się pierwsze Mistrzostwa Świata.
Jak zamierzono kurs sędziowski odbywa się w Ostende i 30 maja 1970 w Hamburgu odbywa się VIII Kongres EKF. Przede wszystkim Kongres ratyfikuje decyzje podjęte przez Komitet Zarządzający na ich zebraniu 7 marca 1970 we Florencji (ITA). Rezultaty Mistrzostw Europy: Indywidualnie Valera zwycięża Gruss (FRA), brązowe medale; Baroux(FRA) i Higgins(GB). Drużynowo: Niemcy Zachodnie zwyciężają Francję, Wielka Brytania i Jugosławia dzielą 3 miejsca.
P. Both (NED) proponuje powołać system repasaży. Ta kwestia jest poddana głosowaniu. Jest 5 głosów za, 2 przeciw i 2 wstrzymane.. Na skutek tego ustala się że na następnych Mistrzostwach Europy system repasażowy będzie używany. Powstaje dyskusja wokół sędziowania, zbyt wiele kontuzjowanych, p. Franco de Arabia (ESP) proponuje że powinna zostać wyznaczona data przed zawodami na spotkanie komisji technicznej raz do roku. Odpowiada się mu że już się odbywa i z p. Basile jako przewodniczącym. P. Messer’s (SWE) prosi o ustalenie daty od tego momentu. P Hardwood nie zgadza się z systemem losowania, sugeruje selekcję zawodników z tego samego kraju do tej samej puli. Kongres jest zupełnie odmiennego zdania.
Jugosławia prezentuje swoją kandydaturę goszczenia VI Mistrzostw Świata od 28 do 30 maja 1970 w Belgradzie. Kongres wyraża zgodę. Mają miejsce wybory i p. Delcourt jest ponownie wybrany. Na pozycję wiceprezydenta są 3 rudny głosowania wykazujące te same rezultaty: 5 głosów na p Brandta (GER), 5 głosów na p. Both (NED). WG statutu prezydent jest proszony aby rozwiązać remis. W oparciu o jego doświadczenie i pracę, p. Delcourt głosuje na p. Brandta, który zostaje wybrany.
P. Joys (FRA) jest wybrany do sekretariatu generalnego. P. Franco de Arabia (ESP) proponuje aby kandydatury były przedstawiane miesiąc przed kongresem i przekazane przez odpowiednią federację narodową.
Kongres zatwierdza to. Kandydatura Izraela jest przyjęta z 9 głosami za i jednym wstrzymującym (Jugosławia). Kurs sędziowski odbędzie się w Ajaccio (Korsyka) od 6 do 12 kwietnia 1971. P Jorga (YOU) prosi aby zostały ustanowione kategorie wagowe. Pierwsza runda głosowania ma miejsce: 7 głosów za i 3 przeciw. Ta kwestia będzie studiowana przez Komisję techniczną i skierowana następnie na kolejny Kongres.
P. Delcourt stwierdza że Karate musi być zorganizowane na światowym poziomie. Aby stało się to możliwe tworzy on Międzynarodowy Związek Karate i ogłasza że Paryż jest kandydatem żeby gościć pierwsze Mistrzostwa Świata 14 listopada 1970. Kurs sędziowski jest planowany na 13 listopada. Kongres daje aprobatę i zebranie jest zakończone. Od tej pory wydarzenia potoczą się szybko w 1970r. Pan Ryochi Sasakawa, Prezydent Japońskiej Federacji przyjeżdża do Paryża aby ponownie spotkać p. Delcourt i stwierdza jego zainteresowanie we wzięciu udziału w konstrukcji karate na poziomie światowym ale nie jest możliwe z powodów prestiżowych aby zostać częścią już istniejącej światowej organizacji. Proponuje on anulować Międzynarodowy Związek Karate i założyć nową organizację startującą z Japonią i UEK. Ostatecznie, historyczne porozumienie zostaje osiągnięte i podpisane pomiędzy dwoma liderami 16 czerwca 1970 roku w Paryżu, które stwierdza że, „od tego momentu FAJKO i EKF będą pracować razem dla rozwoju karate na całym świecie”. Nowa organizacja jest nazwana WUKO.
Pan Sasakawa proponuje że p. Delcourt powinien być prezydentem a on będzie Honorowym Prezydentem. Pan Delcourt nie zgadza się z tym, on myśli że ze względów prestiżowych Prezydencja musi iść do pana Sasakawy, a on będzie działał jako przewodniczący, a potem na kongresie zostanie zadecydowane o prezydencji w statucie. To historyczne porozumienie było wielce ważne dla małych organizacji lub klubów, które nie były afiliowane z UEK. Pan Sasakawa wraca do Paryża 9 sierpnia 1970 w towarzystwie pp. Eriguchi, Nakayama i Kagawa i organizuje Międzynarodową Konferencję Karate w hotelu Intercontinental, gdzie każda europejska organizacja lub z każdej innej części świata zostały zaproszone. Ambasada Japonii jest reprezentowana przez p. Hatori.
Po wysłuchaniu wszystkich różnych punktów widzenia, p. Sasakawa próbuje sprawić że wszyscy będą zgodni i na koniec zebrania informuje że porozumienia podpisane z p. Delcourt są ostateczne.
Pierwsze Mistrzostwa Świata odbędą się w Tokio 10 października 1970r. i tam będzie miał miejsce pierwszy Kongres WUKO.